Pico rondreis, 6e reisdag

Jaaaaaah, deze wilden we beiden dolgraag, de 12 km wandeltrip vanaf het centraal plateau, vlak bij Montanha do Pico (zeg maar de vulkaan Pico), naar Baia das Canas. We stonden op rond 07.00 uur, snel ontbijt en hop de bus in. Ditmaal was Roberto de chauffeur en Anna de gids, beide heel innemende mensen. Anna was van bovencategorie als het op kennis en geestdrift aankwam, ze wist ontzettend veel van de flora en fauna. Roberto was een prima chauffeur.

Na een ritje van 45 minuten stonden we met zijn allen op het centraal plateau,  zo'n 840 m boven zeespiegelniveau. Pica was met zijn 2351m niet te doen voor de meeste medereizigers, ik zou het druk krijgen als BHV-er. De te volgen route was deels een route waarlangs vroeger mensen met ezeltjes liepen met belading, Caminho dos Burros. Nu liepen er veelal koeien, ik zag koeienvlaaien overal, wel in de vorm van gestold lava. Een hobbelig breed pad 2 km omhoog was het eerste deel, gevolgd door een smal pad naar beneden dat steeds lastiger werd om te volgen. Menig medereiziger stond of in de mesthopen of viel onderuit door even niet opletten en gladheid door natte bladeren. Ook de meer ervaren reizigers gingen gewoon op hun gat soms, maar het uitzicht was fenomenaal, het was het allemaal waard.

Het steile smalle pad naar beneden ging over in een soort van gravelpad. Dat gaf nog meer valpartijen aangezien de combinatie van grove korrels en stijl aflopen niet bepaald meehielpen. Ikzelf vond het wel vermakelijk allemaal. Esther groeide boven zichzelf uit met haar hoogtevrees. Ze had nergens last van, daar had ze eigenlijk ook helemaal geen tijd voor, ze moest opletten. Dat ging 1x een beetje mis, onderuitgegleden met als resultaat een paar vieze knieën en een tas die net een mesthoop had gemist. 1 Rotterdamse dame (Toos) boog iets te ver door met het bestuderen van een soort plantje, ze stapte net 1 pas te ver weg en nam een duik richting plant die ze niet had voorspeld. Dat leverde schade op, armen opengehaald aan scherpe doornen, Esther heeft de boel weer weten dicht te plakken met aangereikte pleisters van iemand anders. Na het gravelpad kwam een gedeelte bos. Dat was dus ook zeer interessant, heerlijk stijl naar beneden, wederom mooie val en glij partijen zonder letsel.

Er was 1 iemand die steeds verder achterop raakte, Marriane, ze bleek rugproblemen te hebben. De keuze van de trip was misschien niet zo slim geweest, maar ja, wie wil het uitzicht missen. Ze haakte af bij het laatste deel, de wandeling naar de picknick plek, rug wilde niet meer meewerken. Edith de reisleidster bleef even bij haar om haar ergens neer te zetten waar ze kon worden opgehaald door Roberto met zijn bus. De rest liep over het asfalt naar de picknick plaats waar de lunch werd genuttigd. Daar zagen we ook weer Roberto met de bus. Anna en Roberto hadden een kleine suprise meegenomen. Zelf gemaakte likeur in twee flessen en koekjes die het meest te omschrijven zijn als zeer knapperige sprits in de vorm van een krakeling, errrrrug lekker. De likeuren waren in 2 smaken, beetje mintsmaak (alcohol 15%) en een zachte wat vollere smaak (alcohol 12%). Beide flessen waren zeer in trek bij de deelnemers.

Na de lunch werd de terugreis aangevangen vanaf Baia das Canas naar Madalena. De combinatie van likeur, wandeltrip en warme ventilatie zorgde voor een diepe stilte in de bus, allemaal knikkebollende koppies. Alleen Esther bleef wakker om mij af en toe eens te kunnen poken zodat ik nog wat van de omgeving zou kunnen zien. De bus stopte keurig bij de niet zo bereikbare ingang van het hotel, speciaal voor de rugpatiënt. Goed geregeld allemaal.

In de namiddag verkende we nog even Madalena, maar de fut was eruit. Volgens de stappenteller van mijn Iphone hadden we 20.425 stappen gezet en dat vonden we wel genoeg. Morgen hebben we een vrije ochtend tot 12.00 uur dan moeten we uitchecken uit hotel Caravelas, 15.30 uur gaat de vlucht van SATA naar Sao Miguel, ons volgende eiland. ~Ger