4e dag 7 juli 2019 Stornoway en the Isle of Lewis

Deze dag stond een rondrit op het programma, niet met eigen bus, maar met een schotse bus met lokale gids. Afspraak was 09.30uur voor het hotel verzamelen, het werd 10.00uur door een klein misverstand vermoedelijk. Zowel de gids (Lianne) als de chauffeur (Rodney) kwamen van het eiland zelf. Deze twee waren prima op elkaar ingespeeld, er stond aardig wat op programma om bekeken te worden en dat liep als een klok.

Allereerst reden we dwars door ruig gebied naar het uiterste noorden van het eiland en kwamen we terecht bij een vuurtoren die Butt of Lewis werd genoemd vlak bij het plaatsje Eoropie. Daar konden we heel mooie plaatjes schieten en kregen we nog een mooi verhaal te horen van de bouwers van de vuurtoren, David Stephenson. Echt een fotogenieke plaats dit stukje Schotse kust, wilde beukende golven op oeroud lava gesteente. We troffen het met het weer. De gids vertelde dat dit zeldzaamheid was en dat je vooral niet in het najaar of winter moest komen, dan kwam je niet eens in de buurt waar we de fotootjes schoten.

Na de vuurtoren reden we een stukje langs de kust naar een piepklein vissershaventje Port of Ness. Heel trots vertelde ze dat er veel moeite was gedaan om de vissers enige beschutting te geven tegen de beukende golven door de kade op te hogen zodat de golven niet direct tegen en over de vissersbootjes zou slaan. Nu was de zee vrij rustig, ik kan me iets voorstellen met wind. We praten wel over een stuk kust van de Atlantische oceaan.

Na het haventje was het tijd om te lunchen. Dit deden we bij een restaurantje midden in de woestenij, het heette Tolsta Chaolais. Normaliter zou niet worden geserveerd aangezien het zondag was en iedereen naar de kerk moest. Dit keer dus wel en die lunch mocht er wezen, sandwiches, aardappelsoep, schalen met allerlei koek, bier en een heel bijzonder aardige wat oudere vrouw die aan het bedienen was. (ze noemde mij zelfs schat :), Esther zag wel mogelijkheden om mij daar te dumpen.

Na lunch reden we naar een toren uit de late ijzertijd, zeg 2200 jaar oud, Dun Carloway Broch heette het, een stronghold voor allerlei machtsheren gedurende eeuwen. De laatste was de Morrison clan in 1600, die er een soort vluchtplek hadden als ze het even benauwd hadden tijdens hun rooftochten. (Deze clan was nogal berucht door het roven), een concurrerende clan, de MacAuleys, sloopte de boel wat en verjoegen de Morrisons.

We vervolgden onze route naar een oeroude (ijzer tijdperk wederom) graanmolen, welke op waterkracht werkte. Een beek stroomde onder de molen door en dreef via een centrale as met schoepen een molensteen aan. Deze steen draaide op een andere ronde steen en daartussen werd dus graan tot bloem vermalen. Heel ingenieus voor iets van 3000 jaar terug. Ja de Schotten wonen er al een poosje.

Als laatste gingen we naar een van de vele stone circles, Calanais standing stones, de circle kijkt uit op loch Roag. Heel apart om bij een bouwsel te staan dat in de vroege bronstijd werd gemaakt. (3000 jaar voor christus) Let wel het bekende Stonehenge is 1500 jaar jonger. Ik blijf af en toe verbaast als ik bedenk dat er alleen maar een laag hekje om heen staat, voor de rest niets. Er waren veel meer van die stone circles, maar 1 was wel genoeg.

Na de stone circle gingen we terug naar het Hotel, er moest gekeken worden door een aantal mede reizigers naar het vrouwenteam voetbal, de finale lonkte tussen Nederland en USA. (ze verloren 2-0 voor de liefhebbers).

Ok morgen weer verder op Isle of Lewis,Isle of Harris en Uist.

Ger