Afreisdag Sao Miquel - Schiphol, 11e reisdag

Vandaag staat in het teken van de terugreis. Gemengde gevoelens bij beiden, we willen graag weer naar huis maar willen ook nog wel een weekje blijven. Het weer in Nederland is dramatisch, regenachtig en 15 graden Celsius. Hier in Ponta Delgada is het 27 graden Celcius en zeer plaatselijk heel licht bewolkt. Een snel ontbijt en hup die bus in rond 08.45 uur. Aankomst bij vliegveld Ponta Delgada Airport is rond 09.10 uur. Inchecken wordt een routine zo langzamerhand na 3 vliegtochten, incheck balie 9 en 10 zijn voor ons. We nemen gelukkig de langste rij, balie 9, zijn we voor het gevoel toch nog een paar minuten langer in Sao Miquel. Esther's koffer 14,2kg prima, mijn koffer 14,0 kg prima, handbagage verzegeld en ok, handtasje van Esther hoefde geen zegel. Ook in de Azoren zijn dames tasjes heilig en diplomatiek onschendbaar. Take off is 10.55 uur en zoals bijna met alles in de Azoren verloopt alles gladjes en stipt.

Esther krijgt seat 22E, ik krijg seat 22F in de SATA A320-200. We gaan dus zitten op 21E en 21F en worden vriendelijk maar doordringend gevraagd door de werkelijke eigenaar van 21F om te verhuizen....Foutje...Anyway Esther gaat zitten op mijn stoel 22F bij het raampje en ik neem genoegen met 22E. 2e foutje, Esther heeft alle geluk van de wereld. Er komt op 22D een dikke zweterige vent naast me te zitten die zijn best doet lichamelijk uit te puilen naar het gangpad. We stijgen op en hebben een mooi uitzicht op Sao Miquel vanaf boven, alle landherkenningspunten zijn nu ook herkenningspunten. Van de Twin lakes tot Furnas en al de dorpjes, mooi om nog eens van boven te zien.

Onderweg krijgen we een maaltijd van SATA. Een heksentoer om in de kleine ruimte netjes alles op te eten. Bewegen is er niet bij met dat eten voor je neus, het eerste wat ik laat vallen is het zakje met servetten...niet bij te komen meer, fysiek te pijnlijk. De vleesberg links van mij heeft het eten al op voordat ik zelfs de verpakking open heb, een record das zeker. Ik heb niets gemerkt van hem, ongelooflijk maar waar. Hij heeft echt alles opgeschrokt zonder mij aan te raken, hulde! Ik zie het vileine lachje wel van Esther, ze kijkt met een keurend oogje naar mijn circus act en ziet dat ik nagenoeg niets heb gemorst en dat ik geen residuen op mijn gezicht heb weten te krijgen. Voorwaar een prestatie van formaat gezien de beperkte ruimte. En oja het eten was best te pruimen ook.

We naderen rond 17.15 uur Nederlandse tijd Amsterdam en maken ons op voor de landing. Waar ik al een beetje bang voor was gebeurt ook, we zullen moeten landen op Schiphol in regenbuien....vrij vertaald turbulentie! Veiligheidsriemen om en een mislukte poging tot schrapzetten. Ok ik geef het toe ik heb last van vliegangst en dit helpt niet. Het vliegtuig bonkt van links naar rechts en valt zo weer een meter of 10 naar beneden in zo'n regenbui. Ik werd bleker en bleker vertelde Esther achteraf en mijn lippen stonden zo strak als een snaar. Ze kon er niets aan doen, maar had lol zowel om mij als om de rit. Ja ze noemde het een rit.....net de breakdance van de kermis zei ze schaterlachend. Ik murmelde nog wat, maar viel stil toen ik zelfs de vleugels niet meer zag door de regenbuien. Ik zag een krantenbericht van een SATA toestel dat de radiotoren van Schiphol had geraakt. Ellende, ellende, maar toen we onder de regenwolken kwamen zag ik Noord-Holland en de A9, de KPN toren in Haarlem en.....de gebouwen van mijn werkgever...... Ja, dat hielp, ik was direkt door de vliegangst heen en wilde eigenlijk al weer direkt omkeren naar het paradijs de Azoren.

Uitchecken ging soepel, afscheid nemen de groep en van de reisleidster Edith verliep soepel, al moest ik bij een paar mensen wel even slikken als het op de wang kussen aankwam....liever een koe aan de achterzijde dacht ik soms....Ook afscheid genomen van Jeffrey en Yvette, onze reismaatjes van deze trip. We houden nog zeker contact en gaan foto's uitwisselen. Als slagroom op de taart kwamen we nog familie tegen ook bij de Arrival poort. Suzanne, een errrr stiefschoonzus (lastig verhaal om de familieband stipt uit te pluizen, ik hou het op stiefschoonzus). Ik dacht wat leuk iemand om ons op te wachten, ze leest de reisblog en nu komt ze even aanwippen. Dat bleek dus ietwat te rijk gerekend, ze kwam stomtoevallig een vriendin van haar moeder ophalen vanuit Finland. hmpfffff. Ze zei, "nou dat is toevallig zeg, wat leuk!!!! Maar ik kom eigenlijk voor iemand anders." Kijk dat zijn reality checks. Beide benen weer op de grond. Dit keer een taxi chauffeur voor de terugweg die mij uitlegde dat ik een "one lucky guy" was dat ik Esther als vrouw had. Ik weet dat natuurlijk allang en dat antwoordde ik ook. De man reed zeer tevreden over zijn passagiers vlekkeloos naar ons adres wat hem een mooie fooi opleverde. Ha, de katten :) ~Ger